วันนี้พอดีได้เก็บบ้านเลยไปเจอหนังสือสนทนาภาษาอังกฤษ(หลายเล่ม)

รู้สึกคิดถึงความหลังตอนต้องนั่งถ่างตาอ่านหนังสือทั้งวันทั้งคืนแล้วคิดถึงเลยลองหยิบมาอ่าน

อ่านไปก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะเริ่มเข้าใจภาษาปะกิดขึ้นมานิดส์นึง

มันอธิบายเกรมม่าได้ละเอียดแท้

แต่อนิจจา..................

พอมาลองทำโจทย์ข้อสอบเก่า ๆ ก็ทำได้แต่นิ่่งอึ้ง

ในวันนี้เอง เราก็ได้ค้นพบสัจธรรมใหม่แห่งการเรียนภาษาปะกิด

อันว่าหนังสือที่อธิบายแกรมม่าละเอียดนั้น หากยังมิสามารถอ่านแล้วทำความเข้าใจได้โดยไม่ต้องพึ่งดิคฯ ต่อให้อ่านอีกเป็นสิบชาติก็มิมีประโยชน์อันใด(เพราะมันไม่รู้ว่าตรูควรจะแปลออกมาได้ยังไง TT^TT)  มิหนำซ้ำยังเปลืองเงินโดยใช่เหตุอีกด้วย(ซื้อการ์ตูนได้ตั้งหลายเล่ม)(TT.,TT)

เริ่มต้นเรียนภาษาอังกฤษใหม่อีกครั้ง

* เริ่มต้นเรียนอังกฤษใหม่อีกครั้ง *

มีเพื่อนในห้องคนหนึ่งมันได้ A ภาษาอังกฤษ เลยลองถามเคล็ดลับมันดูเพราะเวลามันอ่านภาษาอังกฤษทีไรมันอ่านออกเสียงถูกทุกที

มันบอกมาว่า(เอาแบบคำต่อคำเลยนะ) 

"ก็เพราะมัวไปนั่งคิดว่าภาษาไทยกับภาษาอังกฤษมันไม่เหมือนกันน่ะสิเลยอ่านไม่ออก"

...แล้วเราก็ทำหน้า แบบนี้ *-*  ตอบกลับมันไป มันทำหน้าเบื่อๆๆแล้วบอกต่อว่า

 " จะยากอะไรล่ะก็เอาเสียงตัวอักษร ABC มาเทียบกับ กขค สิ "

  A = แ ( บางครั้งเป็น เ )    E =  เ      I = อิ , ไอ    O =  โอ , ออ  U =  อู , อู
  EA = เอีย , อี  
    
    ตัวพยัญชนะ
 B = บ   C, K, Q = ค   D = ด   F, Ph = ฟ   G = ก    H = ฮ   J = จ  
 L = ล   M = ม    R =ร     S = ส , ซ    T = ท ,ต     V , W = ว   
 X ,Z  = ซ   Y = ย                        


 "ส่วนใหญ่มักจะเป็นแบบนี้ ถ้ารู้จักอ่านภาษาไทย ก็น่าจะอ่านออกเสียงภาษาอังกฤษถูก แล้วบางทีไม่ใช่ว่าเราจะรู้ความหมายนะแต่แค่อ่านออกเสียงถูกก็เหมือนอ่านออกแล้ว "

มิใช่มันอ่านออกทุกอย่างแต่ถ้าแกล้งทำเป็นรู้ก็รอด  โอ้ ได้ความรู้ใหม่

สรุปคือถ้าทำเนียนเก่ง ๆ ก็จะดูเหมือนฟังรู้เรื่องว่างั้นเหอะ 

สู้ตาย!!!

หลังจากซึมมาเดือนนึง โอเค เริ่มใหม่ เราจะเริ่มติววิชานี้ เทอมนี้เราต้องได้ มด มาเลี้ยง เริ่มจากพื้นฐานของพื้นฐาน ท่องศัพท์ เราจะรายงานผลการทดลองเรื่อย ๆ คอยเอาใจช่วยเราด้วย